PROTEST TEATRU WARSAWY - 4 PAŹDZIERNIKA - Popieram I Prosze o Wsparcie W Każdy Możliwy Sposób.....

-
Szanowni Widzowie,
w najbliższy wtorek (4 października o godz. 14:30) organizujemy w siedzibie  naszego Teatru protest (w połączeniu z konferencją prasową) dotyczący  ratowania Teatru WARSawy przed likwidacją oraz ostateczną utratą wpływów na  losy budynku przez władze miasta, które od dłuższego czasu skutecznie  ignorują nasze apele oraz próby skomunikowania się w powyższej sprawie. A  problem siedziby Teatru najwyraźniej uznają za niedostatecznie istotny,  aby się nim zająć i podjąć próbę uratowania tego pełnego najlepszych  tradycji miejsca na potrzeby kulturalne stolicy.
Prosimy Was o wsparcie. Sytuacja Teatru jest krytyczna i jeśli nie uda się  wpłynąć na miejskich urzędników i zmusić ich do działania w tej sprawie, z dniem 31 grudnia tego roku nasz Teatr przestanie istnieć, a do jego obecnej  siedziby będzie można przyjść co najwyżej po spożywcze zakupy. Jest dramatycznie.
Zapraszamy wszystkich, którym los Teatru WARSawy nie jest obojętny.

Zespół Teatru WARSawy
http://www.aict.art.pl/2016/10/07/teatr-warsawy-na-walizkach/

Popularne posty z tego bloga

Jak się uczy Nad-Grzeczną dziewczynkę asertywności, odwagi i radości życia?

-
Obraz
Andersenowskiego Teatru Empatii odsłona druga



Duży włochaty Pies, wrotki, seledynowy Hipopotam i inne urocze szaleństwa dzieciństwa. Czyli Jacek Papis „wziął na warsztat” „Łysola i Strusię. Lekcje niegrzeczności" Marcina Wichy*, tworząc na tej podstawie mądry, niebanalny spektakl rodzinny. 


Nie za górami, nie za lasami, lecz całkiem gdzieś niedaleko była sobie Dziewczynka jakich wiele. Nosiła warkocze, jeździła na wrotkach, miała różowy kask w kwiatki i motylki, lubiła czytać książki i szkołę. Wyróżniało ją jednak zgoła coś innego – za co dorośli stawiali ją za przykład, ale nie lubili rówieśnicy. Była tak cicha, grzeczna, pogodna, układna i taktowna, iż z tego wszystkiego… wszyscy nawet zapomnieli jej imienia! Nazywali ją Strusia; nie odzywała się niepytana, zawsze umiała lekcje, nikomu nie dokuczała i nigdy nikogo nie wyśmiewała.
Pewnego dnia pani dyrektor szkoły (zwaną Dyrą Dorą) wezwała ją, powiesiła na szyi pewien dziwny okrągły przedmiot, wreszcie zgłosiła owo dziewczę do konk…
Czytaj więcej

Jak sprawić, by Dzieci pokochały klasyczne bajki, a Dorośli wrócili do Krainy Baśni…?

-
Obraz
Andersenowskiego Teatru Empatii odsłona pierwsza. 

Recepta na sukces sceniczny, widownię pokładającą się ze śmiechu, na końcu dziesięciominutową stojąco- twistową owację? 
Jeden reżyser teatralny, który kocha teatralne spotkania z widzami oraz swoje „Wewnętrzne Dziecko” . Dwóch legendarnych scenarzystów, którzy 40 lat temu napisali scenariusz – legendę. Jedno jedyne takie miejsce, w którym ludzka pasja do Teatru i Sztuki zamieniła się w doskonały spektakl.


Krzysztof Rzączyński, dyrektor lubelskiego „Andersena”, połowę sezonu przypieczętował kolejną świetną premierą, która wyszła spod ręki mądrego, wrażliwego, empatycznego reżysera. Bowiem dla Igora Gorzkowskiego i jego ekipy teatr jest okazją do spotkania z widzem, wspólnej radości, frajdy dobrego spektaklu.  From movie....




40 lat temu dwóch gigantów czechosłowackiego kina - Václav Vorlíček oraz Miloš Macourek, obaj scenarzyści i reżyserzy*,- wymyślili pewną historię.
O Królestwie Bajek, którym zamierzał zacząć rządzić przebiegły Rumburak (cz…
Czytaj więcej

Drzewo o korzeniach na obie strony. Rzeka, której oba brzegi w sumie podobne są...

-
Obraz
Rzeszowskich TRANS/MISJI dzień Polski, 26 sierpnia. Gala 16 Międzynarodowego Biennale Plakatu Teatralnego – istna uczta dla oczu, duszy i wrażliwości.
Zaraz potem TRANS/MISYJNA prapremiera czyli „Lwów nie oddamy” Katarzyny Szyngiery, Marcina Napiórkowskiego oraz Mirosława Wlekły. Duża Scena Teatru im. Siemaszkowej, siódemka ludzi, jedna gitara. Przede wszystkim jednak tekst, który tak naprawdę wcale nie jest li tylko o dwóch nacjach!

Kolor, forma, faktura



„Ponoć stara miłość nie rdzewieje, a pierwszej się nie zapomina...” Jak ulał to powiedzenie pasuje do mnie i …teatralnych plakatów. Przez przynajmniej połowę swojego żywota pacyfikowałam kolejne tapety pinezkami, by wylądował tam następny Pągowski, Starowiejski, Świerzy, Tomaszewski, Lenica, Marszałek alboć i Olbiński!
Dobry, nośny, intrygujący plakat teatralny cenię na równi z dziełami sztuki. 
Przecież przez pół XX wieku Polska Szkoła Plakatu słynęła szeroko w świecie, była jednym z najbardziej renomowanych zjawisk i nurtów w światowym w…
Czytaj więcej